Peace Brigades International

Dagboek van een Brigadista in spé

Ieder jaar vertrekken tientallen vrijwilligers naar landen waar PBI bescherming biedt aan lokale mensenrechtenverdedigers.  Om dit te kunnen doen, moeten ze eerst een intensieve training volgen.  In deze blog lees je de ervaringen van Inge van der Spek. Zij zal volgend jaar als PBI-vrijwilliger afreizen naar Colombia, en ter voorbereiding werkte zij in oktober een trainingsweek af.

Eindelijk is het zover. Het is de derde week van oktober, en na maanden wachten is het nu tijd voor de training en tevenslaatste selectieronde om veldvrijwilliger te worden bij PBI Colombia. Vanaf Madrid neem ik een bus naar een kleinere stad in Spanje. Daar word ik – samen met de andere potentiële veldvrijwilligers –later op de dag op een plein verwacht, waar een andere bus zal klaarstaan om ons naar de boerderij te brengen waar de training zal plaatsvinden.

Inge van der Spek, PBI-vrijwilliger

Tijdens de busreis vanaf Madrid pak ik het programmaboekje van de trainingsweek er nog even bij. Terwijl ik dat doe tikt mijn buurvrouw me aan en vraagt of ik ook naar de training van PBI ga, zij gaat namelijk ook. Wat een leuk toeval! De rest van de busreis maken we kennis en mijn eerste vriendschap is gesloten met deze spontane Mexicaanse. Als we uitstappen blijken er ook al een aantal anderen te zijn, en we besluiten ergens koffie te drinken om de uurtjes te overbruggen voordat we verwacht worden op het plein. Als we ons dan eindelijk verzamelen op het plein blijkt de groep erg divers te zijn. Er zijn mensen uit Mexico, Spanje, Duitsland, Italië, Frankrijk, Argentinië, Canada, Zwitserland én Nederland.

We stappen in de bus en worden meegenomen naar ‘La Granja’, een oude boerderij met veel dieren en een paar groepsaccommodaties. Die eerste dag vliegt voorbij met kennismakingsspelletjes, een heerlijke lunch en een rondleiding over de grote boerderij. De kop is eraf, en ik kan alleen nog maar uitkijken naar de rest van de week! De volgende dag begint dan ook het inhoudelijke programma. We hebben het over de geschiedenis en politieke situatie van Colombia, en moeten tussen het luisteren door ook groepsopdrachten maken en presentaties geven.
Deze groepsopdrachten blijken een centraal element gedurende de hele week. Ook als we het hebben over andere onderwerpen zoals het mandaat van PBI, het maken van beslissingen, fysieke en emotionele begeleiding van mensenrechtenverdedigers, stress en angst worden we vaak in groep gezet om te discussiëren en opdrachten te maken. Ook doen we rollenspellen om te testen hoe we reageren in bepaalde situaties. Dankzij deze groepsopdrachten maar ook dankzij de gezellige lunchpauzes en avonden ontstaat er ook al snel een écht groepsgevoel. Wat een fijne mensen die ik in deze week heb ontmoet, ik krijg het gevoel alsof ik ze al veel langer ken.

Trainingsweek in Spanje

 

Helaas vliegt de week voorbij, en is het op zaterdag tijd voor het keuzemoment. Iedereen wordt één voor één op een kantoortje geroepen, en krijgt daar te horen of ze uiteindelijk mee mogen naar Colombia of niet. De zenuwen die ik had aan het begin van de week waren langzaam aan gekalmeerd, maar op deze laatste dag gieren ze weer door mijn lijf. Door deze week weet ik alleen nog maar zekerder dat ik met PBI naar Colombia wil, duimen dus. Eindelijk word ik naar binnen geroepen en krijg ik te horen dat.. ik naar Colombia mag! Ik spring een gat in de lucht, wat ben ik blij. Ik krijg een usb-stick mee met informatie om me te kunnen voorbereiden de komende maanden
voordat ik in mei zal vertrekken.
Niet iedereen van de groep is geselecteerd, maar het grootste deel gelukkig wel. We nemen afscheiden iedereen gaat weer terug naar huis. Tot over een paar maanden in Bogotá!